Taka smutna perspektywa

Byłam w końcu u lekarza z tym moim trzaskającym kciukiem.
Spędziłam cały dzień w przychodni,bo najpierw kolejka do rejestracji,mimo wcześniejszej rejestracji telefonicznej,potem kolejka do ortopedy i w końcu zostałam przyjęta.
Dostałam skierowanie do szpitala na operację ścięgna.Wieczorem mam się zgłosić do szpitala ,na drugi dzień zabieg i do domu.
Ale nie będzie tak fajnie,o nie ,nie będzie to już za mną tak szybko.
Poszłam na drugi dzień do szpitala,żeby się umówić na zabieg i wyznaczyli mi termin na styczeń 2020 rok.
No i zderzyłam się z rzeczywistością...
Tyle miesięcy czekania,z ciągłym brakiem możliwości używania prawej ręki ,bo akurat prawy kciuk mi szwankuje,nic złapać ,nic podnieść.
Kurcze,ale jestem zła.
Dzieci mi wyszukały,jakąś klinikę w Krakowie,prywatną,koszt operacji 2000 tysiące,chcą mi opłacić,ale nie chcę się decydować na wyjazd ,narazie poczekam ,jakoś jeszcze daję radę .
Będę czekać w kolejce,podobno kolejka się zmienia ,bo ludzie są zapisani na zabiegi,ale potem rezygnują,czy jakieś inne przyczyny losowe im nie pozwalają,i kolejka się skraca.
Mam nadzieję,że będzie mniej tego czekania.
I będę miała zrobione u nas,bo najgorzej iść w obce środowisko.
Taki mam plan i mam nadzieję,że jakoś to się ułoży.
I taka jestem jakaś trochę załamana ,przygnębiona,bo przecież teraz najlepszy czas na ogródek ,wiosenne porządki,tyle mam włóczki na robótki i co?
Tylko haftowanie jeszcze jako tako mi się udaje,bo zaczęłam wnusi portret i po trochu z usztywniaczem na ręce dłubię tą igiełką.