Wnusie

Byłam dzisiaj rano u moich wnusi,bo chyba nie pisałam,ale w międzyczasie w naszej rodzinie pojawiła się siostrzyczka mojej pierwszoklasistki.
Oczywiście były wielkie przeżycia, Z zaakceptowała  w końcu siostrzyczkę ( bo wcześniej nawet nie chciała słyszeć o rodzeństwie). Do tej pory była jedynaczką i wszystko obracało się wokół niej,więc pojawiła się zazdrość o mamę,zazdrość o wszystko,problem ze szkołą , był wielki płacz i histeria przed wejściem do szkoły,chociaż za drzwiami klasy już była normalnym dzieckiem.
Ale pani musiała się nią zająć osobiście ,co  robiła dla świętego spokoju.
Na szczęście wychowawczyni jest bardzo dobrą nauczycielką i pełną poświęcenia i cierpliwości.
Po prostu te 7 miesięcy to był horror.
Były, oczywiście, wizyty u  psychologa i bardzo dobra pani psychiatra od dzieci,bo psycholog nic nie wskórał.I ciężko był cokolwiek zdiagnozować,ponieważ problemów z nauką nie miała żadnych,wręcz przeciwnie ,wiadomości i osiągnięcia ma bardzo powyżej przeciętnej.
Pani,która z nią przeprowadzała rozmowy byłą naprawdę wspaniała  w tym ,co robi.Wnusia  się otworzyła,uwielbiała rozmowy z nią i zaczęło się normalne życie szkolne.
Siostrzyczkę uwielbia i już wie ,że obydwie są tak samo kochane,chociaż na początku była przewrażliwiona na punkcie zainteresowania malutką.Winię tu trochę też moją synową,bo za bardzo uzależniła córkę od siebie,wychowuje ją na swojego klona,chociaż wnusia niekoniecznie ma jej  charakter . Dziecko nic nie potrafiło zrobić bez wcześniejszej akceptacji mamy,o każdą drobnostkę musiała zapytać i uzyskać pozwolenie,więc  to wszystko tak się pewnie kumulowało ,aż w końcu przyszła próba większej samodzielności i lęk,niemożność pogodzenia się koniecznością podejmowania decyzji.
I szukanie pretekstu,uzasadnienia tego,dlaczego pojawia się ten lęk przed wejściem do klasy,a ponieważ jest osobą bardzo bystra ,więc te tłumaczenia z jej strony były różnie uzasadniane ,trochę prób manipulacji  też pojawiało się z jej strony.
Na szczęście sytuacja bardzo się poprawiła.
Już jest wspaniałą starszą siostrą i pierwszoklasistką.
Dobrze że trafili na tak wspaniałą osobę,jak ta pani doktor.

Dzisiaj rano syn wyjeżdżał do pracy,mąż go odwoził na samolot do Krakowa,a ja poszłam do malutkiej,żeby mama mogła odwieżć drugą wnusię do szkoły.To była mój pierwszy tak długi pobyt sam na sam   maluszkiem.I pierwszy tak bliski kontakt,kiedy mogłam ją dotknąć ,kiedy trzymała mój palec w swojej malutkiej rączce -bo już zaczyna chwytać.I wcale nie płakała,przed czym straszyła mnie jej mama,ale cały czas miałyśmy kontakt wzrokowy ,śpiewałam jej ,rozmawiałam z nią i nawet ona coś mi usiłowała po swojemu odpowiedzić.
Moje kochane maleństwo.Jakie to szczęście ,gdy wiesz ,że taki malutki człowieczek patrzy w twoje oczy ,dotyka twojej ręki,wie,że jesteś.
Mam nadzieję,że będzie już rozsądniej wychowywane.
Nie brałam jej na ręce,bo mam jakiś uraz od tej pory,kiedy synowa zrobiła mi awanturę,a właściwie synowi,gdy wzięłam na ręce Z,gdy była malutka.
Wtedy moja synowa uważała,że dziecka nie można brać na ręce i przyzwyczajać do noszenia,a ja ośmieliłam się wziąść...
Teraz chyba poglądy jej się zmieniły,ale ja wolę nie ryzykować...
Bardzo to wtedy przeżyłam i  wypłakałam trochę łez...

Najmłodszy zjeżdża z Norwegii,też czeka na samolot,wieczorem będzie w domu.
Żle zeskoczył w pracy i uszkodził stopę,bardzo go bolało,ale już jest lepiej,Dwa dni póżniej jego kolega w tym samym miejscu zeskoczył i to samo zrobił z nogą...Nie zgłaszali tego,bo liczyli że to nic grożnego i miejmy nadzieję,że tak będzie.Jak wróci to pójdzie do lekarza tutaj .

W nocy jeszcze przymrozki,ale dzień jest przepiękny. słoneczny.Kupiłyśmy sobie z koleżanką na allegro karpy piwonii ,które można posadzić w doniczce i mają kwitnąć prawie całe lato.zobaczymy.

Posadzę je dzisiaj w doniczce i będę czekać.
Niestety ,dowodu nie znalazłam,już czekam na nowy.Może to i lepiej,bo w tym będzie ładniejsze zdjęcie,niż w tamtym,haha...