Odwilż

Wczoraj wieczorem,coś nagle huknęło ,aż się dom zatrząsł.

Dom się wali?-to pierwsza myśl.

Okazało się ,że to odwilż ma taką siłę,że strząsnęła z dachu masę lodu i śniegu.
Od strony drogi S ściągnął wcześniej zalegający śnieg,ale od strony podwórka zostawił.
I ten śnieżek tak już kilkakrotnie od wczoraj nas straszy.

Nazbierało się tego ,dobrze ,że już nic nie zalega na dachu,bo jeszcze trochę i by nam przesłoniło okna.
Gdzieś ten śnieg trzeba powoli wywozić,bo jak zacznie topnieć ,to nas zatopi.

A słoneczko za oknem obiecuje...oj,obiecuje...

Żeby tylko nie skończyło się na obiecankach...
 Ale luty szybko przeleci i marzenie o wiośnie zacznie się realizować.

Czas się pożegnać z Mikołajkiem pełnym słodyczy.
Towarzyszył od świąt i teraz  będzie czekał na następne.

Zrobiłam wspaniały napój,tak trochę pod wpływem tej książki.

A to mój cudowny napój 

Zaparzona pokrzywa z zeszłorocznych majowych zbiorów,kawałki imbiru ,cytryna i to wszystko dosłodzone miodem.

Robię i stawiam w kuchni,żeby mieć pod ręka ,gdy zachce się pić.

A szczególnie jest to propozycja dla S ,który bardzo niezdrowo się odżywia.
Dzisiaj przyjeżdża K ze szkoły,więc i on się załapie,chociaż  grymasi na tego rodzaju propozycje z mojej strony.

Obiadek  już się robi,słoneczko podpatruje mnie przez okno,oj,chyba wyjdę na rynek.
Zazdroszczę tym,co już mają zielono,a przynajmniej mniejszą warstwę śniegu,bo do nas wiosna dotrze chyba bardzo póżno.
A przed nami najgorszy czas,czas roztopów.